دوره ی اول ، انگیزه ی زندگیم ، موفقیت :
یه مدت نسبتا طولانی حسی که در آخر مسیر و موفقیت وجود داشت ،واقعا هیجان زده ام میکردو تقریبا اون حس بود که باعث میشد من تلاش کنم ، وقتی تصورش میکردم ، مو به تنم سیخ میشد. بعد اولین شکست و دومین مسابقاتی که به خاطر کرونا اصلا کنسل شد {گرچه مزایایی هم طبیعتا برام داشت ، شکست اول خیلی چیزا بهم یاد داد } ، به هرحال یکمی روم تاثیر گذاشت که چرا بعد دو سال هیچچ دستاوردی ندارم و حس میکردم از برنامه هام عقب موندم و خب حتی خیلی به این فک کردم که شاید استعداد ندارم ، ولی خب هیچ وقت عمیقا باورش نداشتم ، همانطور که هیچ وقت خودمو عمیقا باور نداشتم ...