سلام اولین پستم را مینویسم و فک کنم قلمم خوب نیست ، فقط امیدوارم از نتیجه مطلب خوشتون بیاد 
مطلب امروزمون قراره مقدمه ای برای پست بعد باشه ، پس زیاد به عنوانش مربوط نیست ...
من زیاد اهل مقدمه نیستم بریم سراغ اصل مطلب
مشاغل به دو دسته تقسیم میشن
دسته ی اول برای رفع ضعف ها و مشکلات و نیاز ها (رفع بیماری ها و نیاز های روزانه) وجود دارن
و شغل های دسته دوم هم مربوط پیشرفت علمه...
حالا برای مثال، طبق تعاریفی که داشتیم میتونیم پزشک هارو توی دسته اول قرار بدیم
و دانشمندارو توی دسته ی دوم
اینجا شاید یه سوال پیش بیاد!
پس ماماها(پزشکان مربوط به زایمان) باید توی کدوم دسته قرار بگیرن؟
توی دسته ای اول! چون تولید مثل یه نیاز برای بقاست
ولی اگر دقت کنیم وجود دانشمندا و کلا شغلهای دسته ی دوم هم برای نیاز جامعه به علم و از نوعی کمبود و ضعف سرچشمه میگیره!
پس میشه اینجور نتیجه گرفت که اغلب یا حتی همه ی شغل ها از نوعی ضعف پول در میارن
همه ی اینها منو یاد یه دیالوگ میندازه : استخراج توان ضعفا اصل پول درآوردنه😈
اگر پول و داراییمون رو یه جور "توان" در نظر بگیریم
پول هایی که در روز خرج میکنیم (که عموما بابت ضعف هامونه) توانمون رو کاهش میده یا بهتره بگیم استخراج میکنه...
شاید اشتباها منظور منو اینجور برداشت کنین که اون پزشک بابت رفع بیماری ما نباید پول بگیره!
درحالی که منظور من این نیست... و نمیشه گفت که اصلا نباید همچین چیزی باشه!
چون هیچ کدوممون نمیتونیم همه ی ضعف هامونو خودمون از بین ببریم، پس به زندگی اجتماعی نیاز داریم که شامل این معاملات هم میشه...
درواقع منظور اصلی من ثابت کردن چیز خاصی نبود و فقط پیدا کردن این الگو بود: همه ی شغل ها از ضعف ها تغذیه میکنن...
ادامه اش که دیگه هیچ ربطی به مشاغل نداره ، توی مطلب بعدیه ... 😉
